Wil de laatste privacy de deur achter zich dichtdoen?

Hello dear American NSA friends, so nice dat jullie even meelezen. Pak gerust een Bud uit de fridge, ik ben net terug van het shoppen. Dit blog is de laatste tijd behoorlijk druk geworden. Zelfs minister Plasterk prikt recent regelmatig een woordje mee. De meeste daarvan mikt hij weliswaar direct weer overboord als ondermaatse bijvangst, but still. Toch fijn om in de belangstelling te staan.

Een heuse storm is er in ons land niet losgebarsten na alles wat er de laatste tijd bekend werd over de schaal waarop we worden afgeluisterd. Laten we wel wezen: met de apparatuur van nu hadden ze die Molukkers veertig jaar geleden al op de fiets naar Bovensmilde ingerekend. Had een boel commotie bespaard. Een juiste tap op zijn tijd, had het Sinterklaasfeest van undercover agenten bevrijd. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, gelukkig maar dat de veiligheidsdienst dat ziet.

Echt gevoelig voor onheilsprofeten die het einde van de persoonlijke vrijheid prediken zijn we niet (meer). In kleine intellectuele kring smult men nog wel van de woorden van cyberpessimist Evgeny Morozov die waarschuwt voor het grootscheepse gebruik van persoonlijke data door de markt: 'Ons gezond verstand en onze sociale structuren worden verwoest, we zijn een speelbal voor de belangen van grote corporaties die profiteren van de data die we hen zelf in handen spelen.' Hoppa, die zit. Hij komt gelijk met een interessante term voor de vermarkting van probleem-oplossing in gezondheidszorg, onderwijs en openbaar vervoer: appificatie.

Appificatie is het automatisch verzamelen van allerlei persoonlijke data zodat bedrijven op maat commerciële on-demand diensten en producten kunnen aanbieden. Mooi woord, appificatie. Vooral omdat grootgrutter Appie Heijn de afgelopen maanden er het mooiste voorbeeld van gaf. Zonder noemenswaardig protest ruilt Nederland massaal de oude kaart in voor een Bonuskaart 2.0. Wat we daar allemaal mee prijsgeven? Geen idee, maar het boeit ons klaarblijkelijk niet zo. Sorry Morozov.
Als privacy dan toch een gepasseerd station is, laten we er dan maar het beste van maken. If we can't beat you, we'll join you, dear NSA friends. Neem gerust nog een Bud. Hoezo, het bier is op? Och, natuurlijk, ik had maar twee blikjes gekocht. En dat wisten jullie al.

LINKS
* 'To save everything, click here'. Morozov's tweede boek is een warm pleidooi voor een beter internet...
* Albert Heijn weet hoe je het nationale sentiment moet aanspreken...

Help! Pubers!

Soms plakken we ze het liefst achter het behang.
Want tot ergernis en wanhoop van veel volwassenen gaan pubers soms onnavolgbaar hun eigen gang. Ze kunnen eindeloos doorzeuren om hun zin te krijgen. Nooit op tijd hun bed uit en vergroeid met de smartphone. Help!

Don't worry: het ligt niet aan u. De pubertijd is nu eenmaal een periode van grote veranderingen. Of we willen of niet, die maken ze gewoon door. Het is een praktijkschool voor volwassen worden, en dat leren ze door ervaring, met vallen en opstaan. Dus ga er niet ontmoedigd bij staan kijken, doe er wat aan: word coach.

Voor iedereen die worstelt met de eigen, aardige eigenaardigheden van pubers, heeft De Loef de belangrijkste kenmerken in een boekje gezet. Sinds 2009 vertellen we in presentaties en workshops door het land over wat pubers beweegt, en hoe ze in beweging te krijgen. Recente wetenschappelijke bevindingen onthullen ons namelijk heel wat over wat er in die koppies omgaat. Dat maakt het pubergedrag een stuk begrijpelijker. Zodat we beter kunnen bepalen welke reactie en aanpak resultaat oplevert - en welke niet.

'Het Puberbrein - de missende handleiding' somt onder twintig kopjes compact de belangrijkste kenmerken op van wat er in de puberteit aan de hand is, en hoe we dat kunnen plaatsen. Een soort Quickstart Guide voor iedereen die met pubers te maken heeft als kind, student of collega.

Zodat, als u straks in werk of gezin weer te maken krijgt met die wonderlijke capriolen, u niet een vertwijfeld gezicht hoeft op te zetten: 'Help, een puber!' Maar dat u in plaats daarvan met een geruststellend gevoel van herkenning kunt glimlachen en denken: 'Aha, een puber. Die snap ik.'

LINKS
* Het puberbrein - de missende handleiding. Onze nieuwe uitgave...
* Ze kunnen hun kamer best opruimen, weet Eveline Crone, de autoriteit bij uitstek als het om puberbreinen gaat...

Lees dit niet. Stop. Ga iets anders doen.

Ho nou! Niet doen.
Ik zei toch, lees dit niet en ga wat anders doen. Eigenwijs mormel.

Social Media als dit horen voorzien te zijn van een waarschuwingssticker: DIT MEDIUM BRENGT U EN ANDEREN RONDOM OM U ERNSTIGE SCHADE TOE. Dat heb ik niet van mezelf, dat heb ik van deskundigen die direct een pakkende naam aan het gevaar koppelden: socialbesitas. Social media blijken namelijk absoluut geen bijdrage te zijn om blijer mens te worden.

Het boek 'Socialbesitas' werpt nieuw licht op de negatieve bijverschijnselen van social media. Zo laten we ons er teveel door afleiden, waardoor we minder presteren. We lopen kans op permanente identiteitsbeschadiging door alles wat er van ons op social media bewaard wordt. Een walhalla voor cyberpesters, terwijl digitale kinderlokkers er honderden onschuldige zieltjes weten te verleiden.

Leest u hier nog steeds, ondanks mijn waarschuwing? Heel tricky van u. Door overmatig gebruik van social media loopt u het risico ernstig depressief te worden, social media autist, wereldvreemde weirdo of misschien wel alledrie tegelijk. Zijn we eindelijk van MSN af, blijkt de infectie veel ernstiger, en een veel groter gebied te infecteren dan we ooit konden vermoeden. Elke tweet en blogpost zou een bijsluiter moeten hebben.

Ongetwijfeld worstelen veel mensen met de voor- en nadelen van modern mediagebruik. Bij al die ontwikkelingen moeten we telkens opnieuw onderzoeken en ervaren hoe iets zinvol gebruikt wordt, en wanneer de overkill toeslaat. Persoonlijk denk ik dat we nog ver weg van die kritische grens zijn. Ook voor de komst van social media consumeerden we al een veelvoud van de hoeveelheid informatie vergeleken met onze voorouders de neanderthalers en vroeg-middeleeuwers. Die toename maakte ons niet per se dikker, dommer en slomer - integendeel. Slimmer met informatie omgaan, de goede momenten voor interactie kiezen, media wegen op zeggingskracht en bereik: we leren het elke dag beter door ermee te oefenen, erover uit te wisselen, door het te doen.

Overspannen verwachtingen en groeistuipen zijn een dankbare voedingsbodem voor het zaad van de twijfel. De positieve effecten van social media kunnen gemakkelijk in een ander daglicht komen te staan, wanneer nieuwe nadelen al te nadrukkelijk in de spotlight worden gezet. Maar ook een gewoon keukenmes, een fiets of een voetbal kunnen gevaarlijk zijn als ze verkeerd worden gebruikt. Dat is nog geen reden om te stoppen met koken, fietsen of voetballen, gelukkig.

Toch wil ik geen risico lopen. Niet op beschadiging van mezelf, maar op een claim van u.
Daarom het volgende: U betreedt dit blog op eigen risico. Succesvolle blogervaringen uit het verleden zijn geen garantie voor toename van uw inzicht.

LINKS
* Socialbesitas is de nieuwste kwaal van deze tijd - volgens de schrijvers van het boek dan...
* Wonen is levensgevaarlijk: de meeste ongelukken gebeuren thuis...

Nederland: de Nieuwe Wildernis

Sorry dat ik wat laat ben met deze blog. De luier van mijn demente overbuurvrouw moest verschoond, dat is voor mij ook nieuw. Het duurde langer dan ik verwachtte, noodgedwongen ging ik halverwege weg. Hopelijk komt mijn andere buurman er vanavond aan toe haar ook weer een schone om te doen.

Zoals we allemaal weten, is op Prinsjesdag een soort wintertijd ingegaan: het tijdperk van de participatiesamenleving. De overheid gaat niet elk grassprietje meer bijknippen, dus nu worden Nederlanders geacht het onderling te regelen. Geen probleem: dwing je kind een zorgopleiding in (voor de luiers), ga naast een tuinier wonen (voor de grasspriet) of zet je spaargeld op een Zwitsere bank.

Dat heet 'je eigen verantwoordelijkheid nemen'. Het mooiste voorbeeld van die nieuwe visie op Nederland is het onderwijs. Daar is ineens de leraar herontdekt als doorslaggevende succesfactor. Die krijgt meer zeggenschap, ruimte en faciliteiten, dan komt alles goed. Dat is allemaal zo helder nog niet geregeld, maar de boodschap is duidelijk: de docent lost het vanaf nu zelf op, daar krijgt hij immers de ruimte voor.

Als klap op de vuurpijl start het kabinet binnenkort met een geweldige campagne die laat zien hoe het moet. In de prachtige natuurdocumentaire 'De Nieuwe Wildernis' zien we hoe ook in ons kleine land de survival of the fittest zich in alle glorie afspeelt. Alleen een hek om de Oostvaardersplassen is voldoende om een natuurlijk evenwicht te realiseren. We zien fraaie voorbeelden hoe je storm en honger in je afgebakende gebiedje over je heen kunt laten komen, en de schoonheid van het zwakke dier als voedsel voor de volgende schakel in de voedselketen. Goed voorbeeld doet volgen. Zoet en eervol, die natuurlijke participatie.

De Nieuwe Wildernis van Nederland, waar we onze natuurlijke verhoudingen opnieuw uitvinden. Alsof de eerste de beste wolf die hier opduikt niet al gelijk omver werd gereden. Dus docenten, verzorgers, familie en vrienden, neem die roze wensbril niet aan. Een actuele manier om te zien hoe het toegaat in een samenleving waar je het zelf uit moet zoeken, is die andere grote primeur: het computerspel Grand Theft Auto V. Een betere en spannender handleiding voor de moderne samenleving is er niet. In GTAV dop je je eigen boontjes, en gebruik je alle middelen die je ten dienste staan om in de moderne stadsjungle te overleven. Om te zorgen dat je je portie meekrijgt. Grappig, dynamisch en uiterst leerzaam. Zou verplicht moeten zijn op elke boekenlijst.

Een computergame als richtlijn voor het leven. Weer eens wat anders dan de Bijbel, Het Kapitaal of de Dow Jones. Misschien neem ik GTA volgende keer wel op de laptop mee naar mijn overbuurvrouw. Ziet zij ook eens zien hoe het eigenlijk moet. Kan ze het met die luier de volgende keer zelf wel.

LINKS
* Rompslomp en werkdruk verdwijnen als sneeuw voor de zon in de onderwijsplannen....
* Participeren moet je leren: de trailer van GTA5...

Uw kinderen lopen gevaar!

Kijk uit! Let op! U bent gewaarschuwd! Een ernstig gevaar bedreigt onze kinderen. We zijn er nog net op tijd bij, we kunnen nu nog wat ondernemen. Nog is niet alles verloren.

Het grootste gevaar in de zomertijd is niet verdrinking of uitdroging. Het grootste gevaar voor onze geestelijke gezondheid is de abrupte val van een immense komkommer op ons hoofd. In deze zomer van 2013 is de komkommer geen poema of wurgslang, maar de jongere die al gamend een kromme gameboyrug ontwikkelt. Specialisten trekken aan de bel, het aantal waarnemingen stapelt zich op. Steeds meer omwonenden getuigen ervan dat veelvuldig gebruik van iPad, smartphone en iPod negatief uitwerkt op dat kwetsbare jongerenruggetje in de groei. Kromgebogen over de appjes krijgt de jongste generatie al snel de rugproblemen van oude mensen.

Mooi is dat. Hebben we eindelijk apparaten die je horizon verleggen, talloze vaardigheden oefenen, eenvoudig te bedienen zijn, en daarbij ook nog eens uitdagend en entertainend, staan daar ineens weer de cultuurpessimisten op die het feestje komen verpesten. Onderzoek in de strijd gegooid, naast de rugspieren lijden ook de benen in stilte, het bekken komt in de verkeerde stand te staan en nog veel meer. Hou toch op.

Zelfs stevige drinkers weten inmiddels dat je alles met mate moet doen, anders is niks goed. Zelfs water is gevaarlijk. Laten we ons daardoor de zegeningen van moderne technologie afpakken dan? Dat eeuwige gebangmaak over zaken waar altijd wel een clubje mensen bij te vinden is die vermanend het nietsdoen predikt: lezen in het donker is slecht voor je ogen, van masturberen word je doof, televisie maakt je dom, spelletjes maken een gewelddadig beest van je, van bijbels overschrijven krijg je schrijfkramp. Dat laatste is waar natuurlijk, maar stamt niet voor niets uit een tijd waarin jezelf doodwerken voor de almachtige nog als positieve grondhouding werd beschouwd.

Alles met mate. Natuurlijk is het niet goed als je 12 uur per dag iets doet in dezelfde houding. Dat geldt toch gewoon voor alles? Is dat dan een reden om juist over het gamen aan de bel te trekken? Lijkt me niet. Van dat soort gezeur krijgen jongeren geen bochel, maar ik wel een punthoofd. Dus als uw koter straks naast u staat te dreutelen en verveelt prevelt "keneggens zin in ", zou ik zeker niet aarzelen. Pak dan die prachtige tablet, start een mooie game-app op die motoriek, inzicht en reactievermogen oefent en wees stellig: "Gamen, kreng."

LINKS
* Medisch specialisten zien steeds meer jongeren met een slechte houding...
* Gewoon verkeer... brrr...

Epo voor docenten

Onderwijs is topsport.
Laat u niet afleiden door jaloerse verhalen over oneindige vakanties, klasjes van zes deelnemers en tentamentweedaagses. Het is een tour de force om je klas bij de les te houden, jezelf bij de tijd. Een examenweek rij je niet uit op een bruine boterham. Een leven lang leren is een lange klim die uithoudingsvermogen vergt, zitvlees en een dosis pep. Welke duurzame brandstof is de gangmaker om zo'n monsterrit uit te rijden?

Nou, da's simpel. De dope van onderwijs heet kennis. Nieuwe kennis om bij te blijven, nieuwe inzichten om subtiel andere werkvormen toe te kunnen passen, nieuwe visie om informatie efficiënter te organiseren. Zo hou je niet alleen het peloton bij, maar bouw je tevens reserve op voor af en toe een snelle sprint of een strakke tijdrit. Heerlijk om in de flow van een fijne les door berg en dal te zoeven.

Een probaat middeltje om pap uit de benen te rijden is het blog van Wilfred Rubens, onze nationale e-learning deskundige. Hij spreekt zelf liever van t.e-learning: technology enhanced learning. Als geen ander is Wilfred op de hoogte van wat er verandert in het onderwijs, de nieuwe technologieën die constant verschijnen om student en docent tot hogere prestaties op te drijven, en de ervaring die daar wereldwijd bij andere ploegen mee is opgedaan. En dat zowel op operationeel, praktisch niveau, als meer beleidsmatig en strategisch. Een bidonnetje Wilfred is de juiste snok om het schooljaar te kunnen eindigen over de Champs Elysees met de kin fier omhoog.

Niet verder vertellen, maar Wilfred heeft zijn doses zojuist verpakt in een handzaam valuepack, onder de titel 'E-learning, trends en ontwikkelingen' (InnoDoks Uitgeverij 2013). Verplichte kost voor alle klimmers en sprinters in het onderwijs die een goed overzicht verlangen van wat er beschikbaar is, en wat het allemaal betekent. In vier delen gaat Wilfred in op de verschillende visies op leren, vormen van digitale didactiek, leertechnologieën en sociale media. Een kenniskoelkast waar elke renner iets kan vinden voor de eigen koers. Vooral interessant is het om te lezen over de stadia waarin nieuwe technologie in de praktijk wordt ingevoerd, en met welke kenmerken dat gepaard gaat. Leerzame kost, zodat je straks niet net als de vorige rijder halverwege lek rijdt. Dat je ook te ver kunt gaan met digitale middelen, weten we als Wilfred het heeft over 'leerlingachtervolgsystemen', die geen maat meer weten. Daarmee koerst je onderwijsploeg onverbiddelijk zwaar weer in.

Even helemaal bijtanken voor straks, fysiek & mentaal de nieuwe lichting de juiste richting? Schaf dan de papieren of digitale versie van 'Trends en ontwikkelingen' aan. Dan trappen we straks lekker fit het nieuwe studiejaar weer aan. Bedwingen we net even iets gemakkelijker het vals plat van onderwijsroutine. Om te voorkomen dat we al rond kerst verzuchten: 'Parijs is nog ver'.

LINKS
* Wilfred Rubens' Blog over Technology Enhanced Learning...
* 'Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep nog'. Fietser Wim van Est weet wat het betekent om tot de rand te fietsen, en verder...

Overleeft de muis?

Zag u het destijds, in 1998?
Minister-president Wim Kok die -op tv, voor miljoenen kijkers- onhandig hannest met een computermuis. Zo'n ding had hij duidelijk niet eerder in handen gehad. Onze premier zag er een afstandsbediening in en richtte de muis op het scherm, zonder succes. Een 11-jarig meisje deed hem voor hoe het wel moest.

Een boeiende momentopname, dus des te opmerkelijk dat het Instituut voor Beeld en Geluid het filmpje al jaren niet meer beschikbaar stelt. Pure geschiedvervalsing, ontstaan uit een soort medeleven voor de premier, dat volkomen onnodig is. Want Wim Kok was zijn tijd natuurlijk ver vooruit. Na stadia van touch, pinch, swipe en point wordt er nu hard gewerkt aan apparaatloze navigatie, door het herkennen van gebaren en aanwijzingen. Decisionmaker Kok toonde zich weliswaar overvallen door de aanwezigheid van zo'n nieuw concept, maar hij leerde snel bij. Een paar maanden later was hij op bezoek bij 'Het Schoolplein', een onderwijsportal voor de basisscholen Zwolle, waar hij de muis al rond schoof als een ware routinier: check de foto. Als ontwerper van de 'Schoolplein' website(linksonder in beeld) zag ik met eigen ogen hoe superkort de adoptietijd van nieuwe technologie is. Niet het gestuntel maakt indruk, maar de snelheid waarmee we iets nieuws oppikken. Vandaag nog aha; morgen kun je haast niet meer zonder.

Deze week overleed de vader van de computermuis, Douglas Engelbart, de Walt Disney van het computertijdperk. Met Steamboat Willy liet Disney voor het eerst beeld en geluid in een tekenfilm synchroon lopen. Nog steeds is het verbluffend om te zien hoe Micky Mouse met speels gemak de levende inventaris van zijn pakboot omzet in muziek. Een groot succes, dat de animatiewereld op de kaart zette en Disney een stroom Oscars bracht. Net zoals Steamboat Willy, was Engelbart's uitvinding een succes, dat zorgde voor een stroom navolgers: 3d-muizen, joysticks, trackballs, paddles, joypads, presenters, remotes en nunchucks. En ondanks alle veranderingen en nieuwe vormen is de muis 'still going strong', een vast onderdeel van de computer. Bewezen bruikbaarheid die inmiddels zelfs papa Engelbart overleefde.

Het muisje van Engelbart kreeg aldus een behoorlijk staartje, waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht is. Net zoals die oerfilm van Disney overigens, want vorige maand ging 'Get a horse'in premiere, een Disney tekenfilm die ouderwets in 2D gemaakt is, en die met CGI technieken de juiste look& feel van 1928 kreeg. Zelfs de stem van Walt Disney wordt erin gebruikt. Ouderwetse kwaliteit in een moderne jas, heerlijk. Die film zou ik best eens samen met onze oud-premier willen bekijken, onderwijl mijmerend over de zegeningen van onze tijd.
Wim, zoek jij het videokanaal even op?


LINKS
* 'Douglas Engelbart, uitvinder van de computermuis, overleden...
* Steamboat Willy, klassieke Mickey Mouse animatie uit 1928...
* Get a horse!, nieuwe 2013 tekenfilm die eruit ziet als 1928...
* Hopelijk weet hij hoe het werkt: Kim Jong Un laat zich de werking van de nucleaire vernietigingsmuis uitleggen door zijn militaire top...

De iPad gevangenis.

Welkom in Bajes 2.0
Hier geen schimmelige muurtjes, poepemmer of water en brood. Want de boevenoppas gaat met zijn tijd mee. Het enkelbandje was een eerste stap in de goede richting, maar nu is er dan de Prison iPad, de iSon. Helemaal 2014.

Dankzij gps rapporteert de iSon de hele dag door waar de gedetineerde zich bevindt. Maakt deze wel voldoende meters om fit te blijven zonder de afgebakende knooppuntenzone te verlaten? Wandelt hij/zij niet heimelijk een straatverbodstraat in? De app DNA-sniffer garandeert dat de juiste persoon aan het tablet zit. Verder komt de iSon met voorgeïnstalleerde apps voor re-integratie, scholing, sociale vaardigheden training en de game Prison Break om de fijne motoriek op peil te houden. Op afstand zet Cipier 2.0 de camera aan voor visuele controles, zonodig volgt een tweegesprekje via Facetime. Doin' time with Facetime.

De iPad is de Nuon van de apparaten: "De mogelijkheden zijn eindeloos". Niet iedereen is het daarover eens. Beroepsvoorspeller Maurice de Hond zag het licht en daardoor gaan binnenkort in Nederland zo'n tien Steve Jobs scholen van start. Geen boeken maar iPads, geen docent maar coach, geen methodes maar apps. Onderwijs voor moderne tijden. De Duitse psychiater en psycholoog Spitzer veegt er de vloer mee aan. Door vluchtige manieren van leren (zoals met de iPad) beklijft de kennis niet. Schrijven en typen vereist concentratie, motoriek en precisie, die zorgen dat de hersenen een goede verbinding maken. Onderzoeken geven hem gelijk. Een iPad aan een kleuter geven is kindermishandeling, stelt Spitzer.'Echt een deskundige van de vorige eeuw', stelt De Hond op zijn beurt.

Is de iPad nou onze onderwijsbevrijder, of juist een nieuwe gevangenis voor de volgende generatie? Nou... geen van beide natuurlijk. En allebei een beetje. Het ding zelf is krachtig, maar niet zaligmakend. Hoe rijker de omgeving, hoe attenter de onderwijsprofessional, hoe beter het eindresultaat. De sleutel daarvoor is de hoeveelheid aandacht en kennis die de coach, begeleider, oppasser, docent, ouder of vriend kan opbrengen om dat alles te realiseren, aan te sturen, evalueren en bijstellen. Zonder deskundige side-kick is de iPad een verleidingsmachine waaruit de jeugdige consument natuurlijk vooral het kleurige snoep vist, en de bruine boontjes laat liggen.

De iPad. Mooi gereedschap,maar je hebt wel de juiste personen nodig om de omstandigheden te beheren waarin het goed kan worden ingezet. Geen fanatieke anti-activisten of fanatieke jehova-getuigen graag. Verbazingwekkend hoe zelfs heel slimme mensen in dit opzicht toch volkomen door kunnen schieten.
Het denken over nieuwe technologie is soms nog echt Benul 1.0
Ga terug naar start.
...of is het 'ga verder naar start'?
eh.. waar zit de startknop trouwens tegenwoordig?


LINKS
* 'Digitale dementie - hoe wij ons verstand kapotmaken'. Het boek van geheugenonderzoeker Spitzer, dat de donkere kant van digitale zegeningen belicht...
* Een tijdschrift is een iPad die stuk is: kleuter met de nadelen van papier in de weer...

De Eerste Wet van het werk

De beste lessen staan niet altijd in het lesboek.
Althans: niet letterlijk. Om ze te vinden moet je echter wel aan de tekst beginnen. Dan blinkt er ineens een pareltje tussen de regels. Hebbes!

Zo was ik op 31 mei bij de presentatie van het boek 'Toolkit Procesregie' van Dees van Oosterhout en Thea Draijer. Een handig boek met bruikbare werkvormen -die de auteurs dan weer 'technieken' noemen- voor procesregie. Momentje, ho even, niet-procesregisseurs onder ons: niet direct afhaken. Veel werk met mensen is de laatste jaren sterk op elkaar gaan lijken, of je nou onderwijst, traint, stuurt, procesmanaged of je leesclub wat efficienter georganiseerd wil krijgen. De technieken van procesregie zijn in alle gevallen meer dan handig. Niet alleen mensen in beweging zien te krijgen (dat kan natuurlijk ook met een kwartiertje de bal overgooien), maar daadwerkelijk een gewenst resultaat bereiken. Dat laatste maakt het uiteraard net even leuker. Wat is het belangrijkste ingredient van zo'n werkvo... eh, techniek?

De presentatie werd omlijst door twee presentaties die wat dat betreft naadloos op elkaar aansloten. De voorzet komt uit de eerste, van de Amerikaans-Indiase trainersguru Thiagi, inspirator van de auteur. In een masterclass van een uur reizen bankbiljetten en briefjes door de zaal, tweeten, rijmen en declameren de aanwezigen, onderwijl door Thiagi voorzien van anekdotes, grappen en puzzels uit de praktijk. Naast me vraagt iemand fluisterend of ik nog weet waar dit eigenlijk over gaat. Alsof hij de vraag voelt, sluit Thiagi de sessie af met:" Lectures are not about delivering information. Let people do things. Lectures are about creating engagement." Zet mensen aan het werk met het onderwerp. Laat ze rommelen, onderzoeken, oplossen, snuffelen en wandelen. Daarvan leren ze echt iets. Met alleen jou aan het woord, zijn ze na tien minuten weg.

Mooi gezegd, maar dit is een gemakkelijke situatie. De aanwezigen betalen om hier te mogen zijn. Ze zijn een dagje uit, willen vermaakt worden. Die slikken alles waar Thiagi mee aan komt. Hoe doe je dat in situaties waarin de stemming grimmiger is? Waar de problemen serieus zijn, er banen op de tocht staan, er conflicten uit de hand lopen of de directeur stoelen naar het hoofd krijgt? Hoe krijgt een buitenstaander (wat die trainer meestal is) in zo'n situatie de mensen dan 'mee'? Het antwoord komt uit de presentatie van auteur Van Oosterhout zelf. Eerst illustreert ze de moeilijkheid van het vak met een fragment uit 'a Star is Born'. Daarin moet Barbara Streisand als onervaren zangeres voor een joelende zaal het nummer 'The woman in the moon' inzetten, een breekbaar lied. Je ziet de twijfel, de plankenkoorts, de vrees voor het mogelijk echec. Streisand haalt diep adem, pakt dan door: god zegene de greep. 'Plunge right in', stelt Van Oosterhout daarna terecht. Lastige situaties, daar moet je maar gewoon voluit in duiken. 'Laat zien dat je durft. Ga ervoor.' En als demonstratie pakt ze vervolgens zelf de microfoon en zet 'The woman in de the moon'in. Zonder begeleiding, voluit. Zichtbaar nerveus, maar vastbesloten de vreesgrens te passeren.

We verwachten nogal wat van mensen tegenwoordig. In deze dynamische wereld moeten ze mee- en samenwerken, meedenken, meeveranderen en andere richtingen inslaan, om in steeds wisselende omstandigheden het hoofd te bieden aan nieuwe problemen, obstakels, tekorten en uitdagingen. Dat vraagt nogal wat van ze. Maar als je van andere mensen commitment wilt, laat dan eerst zien dat je dat zelf ook hebt. Practice what you preach.

Mr Sulu, make it so.
Engage!


LINKS
* Donkere zaal, levendig publiek: Barbara Streisand zet 'The woman in the moon'in...
* Oude rot Thiagi zet overal op de wereld mensen in beweging...
* 'Let's see what's out there'. Bij Star Trek weten ze pas wat engagement is...

Succes is een boottocht.

Het werk is gedaan. Het project is afgerond, de werkdag is afgesloten. Mooi. Van een goed resultaat is het fijn nagenieten. Bij nagenieten hoort het natuurlijk om terug te kijken op hoe het zover is gekomen. Onvermijdelijk maak je dan de vergelijking met een boottocht.

's Ochtends varen we uit met een duidelijke bestemming voor ogen. Alleen pleziervaarders beginnen aan een tocht zonder bestemming, waarbij het vooral om de reis zelf draait. Zij bereiken zonder moeite hun doel. Alle anderen observeren Hemel & Horizon om in te schatten welke omstandigheden vandaag bepalen hoe er gevaren moet worden. Donkere wolken of frisse bries. Diepe wateren op de route om beducht voor te zijn, of juist windarme luwtes die de vaart eruit halen. Kapitein en stuurman stellen de koers constant bij op wat nodig is. Liggen we nog op koers, zetten we een zeiltje bij? Loeven we op, gaan we op de motor? De dynamiek van weer en water dicteert dat je haast nooit in een rechte lijn van A naar B kunt opstomen. Koersvast is geen vaarrichting, maar een doelrichting. Soms blijk je daarvoor eilandjes te moeten ronden die je eigenlijk links had willen laten liggen. Goede schippers kennen hun trimtabellen. Zwaar weer of aan de wind, ze doen wat vereist is om binnen de gestelde tijd op de plaats van bestemming aan te leggen. Schipperen met het weer, laveren als het moet en koersen met verstand.

Elke dag zijn we schippers, met wind mee en wind tegen. We proberen om zo goed en kwaad als het kan een overtocht te maken. Telkens weer een net iets andere aanpak om passagiers, lading en boodschap daar te krijgen waar je het wil hebben. Na het aanleggen volgt het afmeren. We maken de balans op.
Morgen steken we weer van wal. Schippers van het Nieuwe Werken: behouden vaart, allemaal.

LINKS
* Hoe veilig vaar jij eigenlijk? Doe de test...
* Ook geen vaste haven meer? Bekijk wat het Nieuwe Werken inhoudt...

Drones boven het schoolplein

Wat zou dat een prachtig begin zijn van het Koningschap: Willem-Alexander die op 30 april aankondigt dat hij een eind maakt aan het fenomeen Pleinwacht. Beste docenten, nooit meer Rotweer & Harde wind trotseren omdat iemand nu eenmaal in de pauzes moet controleren wat die belhamels uitspoken. Dit is immers 2013: we hebben de technologie voor een nieuw tijdperk. Vanaf nu houden drones het wel & wee van onze jeugd in de gaten. Doe gerust nog een bakkie, meester. Het komende kwartier blijven we lekker bij de kachel.

Vorige maand maakte het kabinet bekend dat er met regelmaat drones boven Nederland worden ingezet voor speurwerk naar allerhande politiezaken. We schijnen 75 van die vliegmachientjes te hebben (van het type Raven) die met dag- en nachtcamera's op pad zijn. Politie leent ze van Defensie om hennepplantages en vermiste personen op te sporen, en voor grote evenementen. Weleens een pauze op een 6x gefuseerde school meegemaakt? Als dat geen groot evenement is, eet ik mijn onderwijs-app op! Een nieuwe groeimarkt dient zich aan, om zonder personeelskosten het schoolplein drugs-, pest- en vandalismevrij te krijgen. Een centraal controlcentrum verdient zich in no time terug met uitgespaarde reparaties en afnemende schooluitval.

Wat nou? Fronst daar iemand z'n wenkbrauwen? Kom zeg: bedenk eens hoeveel mooier bijvoorbeeld al die ROC entrees worden als we daar toegangspoortjes, pasjessysteem, camera's en security officers weghalen. Drones met een link naar de schooladministratie kunnen dat beter en vriendelijker signaleren dan wij. Hoppa, tel uit je winst!

En niet gelijk weer die privacy blahblah erbij slepen graag. Onderwijs loopt altijd achter de feiten aan wat betreft nieuwe trends, dus laten we deze kans om eens voorop te lopen nu niet voorbijgaan. Want binnen korte tijd vindt niemand deze gedachte vreemd. Het verschijnsel lifelogging neemt immers hand over hand toe. Met actioncam om het hoofd, dashboardcamera in de auto, en always-on audorecording op de iPhone leggen steeds meer mensen steeds grotere stukken van hun leven realtime vast. Camera's op de doellijn elimineren straks twijfel over de geldigheid van een doelpunt. Over een paar jaar hoor je geen hond meer over een vlootje Ravendrones meer of minder.

De uitgespaarde tijd is qualitytime voor de docent, waarin hij iets extra aan voorbereiding en studie kan doen, kan mediteren en mijmeren, of zich sociaal met collega's verhouden. Win-win. Honderd jaar na het begin van de Eerste Wereldoorlog hoeven soldaten inmiddels het echte slagveld niet meer op. Het zou toch mooi zijn als honderd jaar na Jac. Thijsse ook de leerkracht van nu zomaar tijd krijgt om nieuwe Naardermeers te ontdekken. Liever een Raaf in de keuken dan Politieman op het Plein.

LINKS
* Pleinwacht kent vervelende verzekeringsaspecten, waar we graag van bevrijd worden...
* Met Skynet kun je drones ook laten samenwerken, en bv een ongewenst object uit een ruimte laten verwijderen...

De kracht van onvermogen.

Dat je iets niet kunt, of maar een beetje, werkt soms verrassend goed. Terwijl we juist die flow vanzelfsprekend vinden, van steeds nieuwe kennis en vaardigheden opdoen. Van een levenlang leren en je flexibel aanpassen aan actuele vragen. Dan zie je gemakkelijk over het hoofd wat je allemaal al kunt, hoe gebrekkig dan ook. En hoe goed dat dan ineens blijkt te werken. Neem de Amerikaanse acteur Eddy Murphy. Onweerstaanbaar leuk in het begin van zijn carrière, 'wel aardig' vanaf een bepaald moment. Chris Buur analyseert het treffend in VARAgids 13. Gooi hem voor de leeuwen, doe een beroep op zijn improvisatietalent, dan zorgt die weerstand voor de Magische Murphy. Bouw de scene helemaal zo dat hij mag excelleren in wat hij kan, dan krijg je 'alleen maar' de Goede Murphy.

Zelf zag ik daar een mooi voorbeeld van tijdens een recente treinrit. De Internationale Trein van Amsterdam naar Berlijn waar ik mee reisde stopte abrupt in Deventer. Een ongeluk bij het enige stoplicht van Almelo, omreizen via Zutphen. Geïrriteerde binnen- en buitenlandse reizigers die vergeefs het perron afspeuren naar een conducteur annex praatpaal."Zoetfen, was ist denn das?" Tot die verlossende woorden uit de speaker: "Ze train toe Zutphen will depart from pletform tree. Pletform tree". Glimlachend om dat sterk staaltje taalbeheersing begrijpt iedereen dat Spoor Drie bedoeld wordt, niet Spoor Boom. Eenmaal in beweging is de informatiebehoefte onverminderd groot. Hoe lang gaat dit duren? Kom ik nog op tijd in Duitsland? Overstappen? En weer brengt ons taalwonder licht in de duisternis: "In Zutphen you must step over to pletform one. Zat train wil travel to Germany." Het taalwonder heeft echter nog een troef in handen: het Duits. "Liebe fahrgäste, steigen sie in Zutphen um in Gleis Eins. Van Gleis Eins fahren Sie dan weiter nach... nach.... Germany." In de overvolle trein kijkt iedereen elkaar stomverbaasd aan. Duitsland! Dat is nog eens een lastig woord in het Duits! Tot hilariteit van de reizigers herhaalt Taalwonder het bericht de hele rit lang. Also, jetzt geht's los nach Germany! Het effect: in Zutphen stapt een bulderende menigte over naar het juiste perron, richting de Pruus. Weg chagrijnig vloekend vertragingsleed. Een knappe prestatie!

Proberen er wat van te maken boort soms onvermoede kwaliteiten aan, die heel effectief kunnen zijn. Een interessante vraag is dan natuurlijk, welke eigenschap je moet hebben om dat in te kunnen schatten en er gebruik van te kunnen maken. Een zekere mate van omgevingssensibiliteit, die je in ons mediatijdperk best zou kunnen omschrijven als mediawijsheid. Wijsheid die niet zozeer bestaat uit het vermogen om professioneel materiaal te vervaardigen voor allerhande media, maar het kunnen inschatten welke effect bereikt wordt met verschillende niveaus van kennis en expertise. Niet zozeer iets kunnen, maar veeleer iets kunnen aanvoelen. Noem het mediawijsheid, boerenslimheid, empathie, improvisatietalent of onkunde. Feit is, dat er onverwachte kansen zitten in schijnbaar onvermogen.

Kun je iets niet goed? Fijn... proef het effect, kauw eens op het mond- en smaakgevoel. Geniet daarvan en doe er vervolgens je voordeel mee.

LINKS
* Mediawijshied moet je integreren in alle vakken, adviseren ze bij de KNAW...
* Hoe je in een overvolle trein komt? Nou gewoon, zo...

Nieuw! Routekaart voor Leren

Precies weten hoe lang je zin moet zijn. Feilloos het juiste woord kiezen dat voor begrip zorgt. En niet langer doorgaan dan de spanningsboog toelaat. Optimale overdracht van kennis, inzicht en vaardigheden. Nooit meer verveling en frustratie. En iedereen is precies zo slim en handig als mogelijk is met je eigen specifieke talent, leervermogen en leerstijl.

Wat zou het mooi zijn als we de definitieve blauwdruk van hoe mensen leren eens ontdekken. Net zoals nu de Routekaart van de stofwisseling is ontdekt, en je exact weet wat er met je gebeurt als je een koekje teveel eet of niet aan je dagelijkse dosis van 200 gram groenten komt. In Recon 2 staan de 7440 stofwisselingsreacties en de 1789 daarbij betrokken genen. De geheimen van hoe ons lichaam werkt ontsluierd. De mens als machine. Op tijd die appel en je zwemt een wereldrecord vlinderslag.

Mocht ik nu sceptisch overkomen, dan wil ik hierbij die indruk wegnemen. Ik ben dol op nieuwe kennis en inzichten, en de wetenschap mag van mij elke dag met opzienbarende resultaten komen. Er is fantastisch werk geleverd met de Routekaart van ons metabolisme, die laat zien hoe iemands genenpool bepalend is voor het effect van voeding op je lichamelijke functioneren. Prachtig. Petje af. Die kennis zal onze samenleving drastisch veranderen.

Veranderen. In dat begrip zit dan ook mijn enige kanttekening bij dit verhaal. De wereld is geen vast gegeven, hoeveel we ook weten van historie en klimatologische ontwikkelingen. Het is een dynamisch systeem, net als een mens. Hoeveel natuurwetten er ook actief zijn, de uitkomst is geen constante. Een vlinder boven de Amazone kan een storm in Engeland veroorzaken, en een inspiratief moment op jonge leeftijd kan zomaar een Gandhi of Van Gogh opleveren. Kan, hoeft niet. Het mooie van mens zijn is het genoegen dat we beleven om iets tot stand te brengen. Iets doen waarvan we dachten dat het niet kon, grenzen verleggen, nieuwe inzichten voor ons laten werken, ergens komen waarvan we geen idee hadden dat het er was. Op basis van ervaringen ontwikkelen we ons, passen we ons aan en geven we zelf richting aan waar we naartoe willen. Onze genenpool bepaalt vast de kaders van ons vermogen, maar wij zijn niet louter de uitkomst van een chemisch proces. We kunnen bewust ons gedrag aanpassen, veranderen.

Een Routekaart is een fantastisch hulpmiddel. Het helpt om efficiënt vooruit te komen maar houdt niet altijd rekening met storm en sneeuw, met afgesloten wegen en gaten in de weg. Wat voor de dokter van morgen geldt, geldt ook voor de docent van morgen. We moeten weten wat er te weten valt, maar dat ontslaat ons niet om zelfstandig een inschatting te maken, om zelf initiatieven te nemen, om een eigen koers te varen. Die formule van wat de beste zinsconstructie voor effectieve overdracht is zal er niet komen, omdat we altijd opnieuw de omstandigheden moeten wegen om te komen tot een inschatting van wat het beste is. Kijken, luisteren, verwerken en dan gepast reageren. Het bevredigende gevoel van de juiste keuze, omdat je het gewenste effect waarneemt. Zo leren we, onszelf en anderen. Iets overbrengen, oppikken, bijstellen en doorgeven, en zo bouwen aan wat we denken dat de moeite waard is. Dat zit ons pas echt in de genen. Naast de routekaart van het leven zijn wijzelf de beste TomTom.

LINKS
* Recon 2 - Onze stofwisseling in kaart gebracht: "A community-driven global reconstruction of human metabolism"...
* Nu nog wachten tot we zelf op reis door ons lichaam kunnen gaan -zoals in de film Innerspace (1987)...

Alles is mogelijk, als je weet hoe!

Brrr... hopelijk las u de kop boven deze tekst met enige huiver. Net als ik overigens, want hij is niet van mij - gelukkig. In de wereld van prikkelende stellingen is dit de über-losseflodder. Natuurlijk kun je een val van 30-hoog overleven als je een daarbij passende techniek van valbreken beheerst. Je kunt over de zon wandelen als je weet hoe de afstand daartoe te overbruggen en de omstandigheden trotseren. En ik kan mijn moeder weer meenemen voor een dagje Scheveningen als ik weet hoe je de doden weer tot leven wekt. Is allemaal waar. En slaat natuurlijk nergens op.

Dit soort maakbaarheidstaal sluipt er snel in als mensen hun eigen belofte wat al te eager willen uitventen. Eigenlijk schandalig, want je schuift de schuld van eventueel uitblijven van succes daarmee gemakshalve op het bordje van een ander. De drang om met beloftes te paaien wint het dan van het gezonde verstand dat zegt dat je duidelijk moet maken wie je bent en wat je kunt. Hoed je voor de mistbouwers van onze informatiemaatschappij. Er zijn meer voorbeelden van dergelijke begripsinflatie. Zo'n twintig jaar geleden had elk bedrijf ineens een filosofie. Niks Plato of Epictetus: "Onze filosofie is om de levenskwaliteit van onze klanten te verrijken door ze te overtuigen van de voordelen van het baardwerend recinit in onze scheerschuim, met 60% omzetgroei als gevolg".
Prik ze door, die woordballonnetjes.

'Gamechanger' is de laatste loot aan deze frasenboom. Het is niet meer voldoende om een verschil te maken, om een bijdrage te leveren, of een deel van de oplossing te kunnen (helpen) realiseren. De claim kan best groter: we veranderen niet alleen uitkomst of resultaten, we veranderen het hele spel, de regels, het speelveld. Wel even opletten dat je zelf als opdrachtgever niet gaandeweg de change opzijgeschoven wordt. Het is een leuk begrip, maar ook gamechangen gaat voorbij aan het gegeven dat de meeste vooruitgang nu eenmaal met stapjes gemaakt wordt, in overleg en afstemming met anderen, bouwend op inzichten die we eerder hebben opgedaan en gebaseerd op verwachtingen voor de toekomst. De gamechanger als bulldozer voor wie geen tijd heeft voor zaaien, groeitijd en gieter.

Een echte gamechanger worden is maar weinigen gegeven. Copernicus, Oprah, Jobs, Turing. Met teveel gamechangers wordt gamechangen de norm en daarmee heft het zichzelf op. Alleen daarom al zullen we maar zelden echte gamechangers tegenkomen - laat staan worden. Wees waakzaam als de claim rondwaart. Want we willen misschien allemaal snel vooruitkomen, maar dat is niet altijd verstandig. Je kunt misschien best weten hoe je in de bebouwde kom van onze samenleving toch 120 kunt rijden. Maar de meesten vliegen dan gewoon uit de bocht.

LINKS
* Bij Shell ben je tegenwoordig niet meer zomaar een werknemer...
* De Nederlandse Gamechanger combineert de voordelen van een digitale iPad met een bordspel...

Zet hoorcolleges toch op Internet.

Slapende studenten. Eten, drinken, whatsappen, gamen en flirten. Eén blik op de collegebankjes en je weet het. Dit is niet meer van nu. De oplossing waar hoogleraar Jan Derksen mee komt: geef docent en studenten toch de vrijheid, en zet die colleges op internet.

Een leuke gedachte, die mank gaat aan een bekende denkfout. Het internet kan namelijk geen doden tot leven brengen. Digitale verspreiding kan grandioze gevolgen hebben, maar niet zomaar uit zichzelf. Als iets niet werkt is de oplossing niet om het dan maar in een andere omgeving niet te laten werken. Een slecht college blijft een slecht college. Bezoekers gaan over tot de online versie van inslaapvallen: ze klikken weg.

Het probleem van niet-boeiende colleges los je anders op. Maak er boeiende colleges van. Met alleen inhoud kom je er niet, on- of offline. Een eenvoudige pen bijvoorbeeld, is weliswaar een instant bestseller, maar zonder zorg, training, oefening, verkenning, en inspiratie krijgt iemand er uit zichzelf nog geen boeiende introductiezin uit. TED talks laten zien dat mensen graag luisteren naar een verhaal met een kop en een staart, van iemand die iets te vertellen heeft, die je zijn wereld in kan zuigen, die je nieuwsgierig maakt. Iemand die je aanzet tot actie, die je het gevoel kan geven dat een onderwerp de moeite waard is om je in te verdiepen, die je het gevoel geeft dat je er zelf mee aan de slag kunt.

Als hoorcolleges niet meer van deze tijd lijken, is dat omdat de invulling ervan niet meer van deze tijd is. Bouw daar dus eerst eens aan, met het formuleren van een krachtige boodschap, meer didactische vaardigheden, betere presentatieskills en meer interactie. Misschien blijken sommige verhalen zich dan uitstekend te lenen om online te ontsluiten. Prima. Dat is dan en/en, niet of/of. De nieuwe Universiteit van Nederland (een initiatief van o.m. DWDD-nerd Alexander Klöpping) wil vanaf september 2013 online colleges brengen. Niet van hoogleraren die balen van slaapbankjes voor zich, maar van hoogleraren die je juist wakker houden.

Internet is niet meer dan een versterker. Zet het beste dat je hebt online, dan wordt het effect groter, met meer bezoekers en meer impact. Maar zet je slechte zaken online, dan valt alleen maar meer op wat er mis is. Saaie colleges moet je niet op het net zetten, maar verbeteren. Of schrappen.

LINKS
* De meeste studenten vinden afschaffen van hoorcolleges geen goed idee...
* Vanaf september 2013 biedt de Universiteit van Nederland iedere avond een gratis inleidend college online over het vakgebied van een hoogleraar. Elke dag vijftien minuten, elke week een nieuwe docent.

Creativiteit is de nieuwe Wereldvrede

Miss Italy keek met een warme blik rechtstreeks in de camera. De vraag hing nog in de lucht: wat is de grootste wens die je heimelijk koestert? 'My biggest wish?' herhaalde ze, als om te bewijzen dat het met haar auditieve vaardigheden wel snor zat, "Is an end to all wars. And worldpeace for everyone."

Heerlijk, zo'n groots antwoord dat uitgroeit tot symbool van nietszeggendheid. Een antwoord dat enkele maatjes te groot is, niet alleen voor de slanke dennen van een miss-verkiezing. Misschien ooit ontwapenend goedbedoeld, maar niet houdbaar meer in een mediatijdperk waarin iedereen de complexiteit van de wereld goed onder ogen krijgt. Wereldvrede realiseer je niet met goede bedoelingen en een wensput.

Tegenwoordig zie ik een ander begrip steeds meer zo'n status krijgen. Op vragen als wat de samenleving in tijden van recessie nodig heeft, wat een goede leerkracht kenmerkt, of wat de essentie van moderne bedrijfsvoering is, duikt vaak datzelfde antwoord op: creativiteit. Tegenwoordig moet iedereen naast teamplayer, flexibel, resultaatgericht en initiatiefrijk vooral ook creatief zijn. Help, denk ik dan, laten er alsjeblieft wat mensen overblijven die zich nauwgezet en geconcentreerd aan een vast omschreven taak kunnen zetten. Vaklui, wetenschappers, beveiligers en boekhouders. Eerst punctueel en vakkundig, dan misschien, misschien... een beetje creativiteit en flexibiliteit.

Ik snap het wel enigszins: onze kennissamenleving ziet iedereen graag snel schakelen, een leven lang leren, zijn eigen verantwoordelijkheid nemen en onverwachte succesvolle wendingen maken. Wie daarin niet slaagt, heeft dat aan zichzelf te danken: had je maar creatief moeten zijn. Dergelijke zaken devalueren niet alleen het begrip creativiteit, maar maken ook lui. Want wie vraagt door op wat er echt voor nodig is om creativiteit te realiseren? Hoe we creativiteit precies zien in termen van competenties en vaardigheden? Wat mag je van de creativiteit wensende samenleving verwachten aan investering? Welke budgettaire, facilitaire en logistieke inspanningen leveren we om wat exact te bereiken?

Onze minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen Bussemaker zegt er het volgende over (de Volkskrant, 17 dec 2012):"Kunst laat ons op een andere manier naar onszelf kijken. Kunst roept verwondering op, confronteert, emotioneert. Kunst stimuleert je creativiteit. En zonder creativiteit kom je helemaal nergens." Een interessante uitspraak voor de bazin van een departement dat recent zo rigoreus de kaasbijlmethode hanteerde, met name voor de kunstensector. Naar welk 'ergens' leidt haar invulling van creativiteit nu precies dan? Wat gaat ze daarvoor in stelling brengen? Welke concrete problemen ontwaart ze en op welke eh... creatieve wijze denkt ze die op te lossen? Dus om te voorkomen dat we over een paar jaar met een resultaat zitten dat niemand kan bevredigen omdat iedereen een eigen invulling aan het gegeven gaf: eis duidelijkheid. Boter bij de vis. Maak duidelijk wat er moet gebeuren en wat daarvoor ingebracht wordt. Schep heldere contouren en verwachtingen in plaats van sociaal goed klinkende gemeenplaatsen.

Anders krijgen we straks weer een onderwerp dat blijft steken in wat loze lieve beweringen voor een camera. Wereldvrede en creativiteit voor iedereen. Applaus.

LINKS
* Interview met minister Bussemaker (VK 17 dec 2012)...
* Het valt niet mee als Miss-contest deelneemster om iets anders dan World Peace te wensen...