Gelukkig: ranzige communicatie werkt nog steeds

Moeten we nou per se op Facebook zitten?

En ook nog eens op Twitter? Elke dag een onderbouwde bijdrage leveren aan die strategische belangrijke LinkedIn Group? Kan ik alleen nog maar via social media communiceren met mijn doelgroep / klas / collega's / werkkring?

Een geruststelling voor iedereen die eigenlijk geen zin heeft in alle tweets, likes, comments en uploads. De oude, gedegen methodes van marketing zijn nog steeds effectief. Het levende bewijs daarvan is de Postcode Loterij. Of het nog steeds de jaren zeventig is, bestookt deze Nationale Goudmijn ons onafgebroken met zegels, stickers, muntjes, niet-te-missen voordeeltjes en schreeuwende commercials met als doel meer verkoopcenten los te weken. Maakt niet uit of je al klant bent of niet, er is altijd meer bij je te halen. Petje af: in de feestmaand trapte ik er zelf maar liefst twee keer in, dus het werkt wel.

Niks authenticiteit en branding, het Postcode Loterij Circus gebruikt gewoon de oude trucs uit het boekje. Gratis lot! schreeuwt hun brief me toe, 'U hoeft GEEN nieuwe loten te kopen!' om me over de streep te halen deel te nemen aan de 14e maandtrekking van 2012. Jaja... gratis bellen naar het nummer waar je inderdaad geen nieuwe loten hoeft te kopen, maar betaald aan een extra trekking mee mag doen met de nummers van je huidige loten. Een semantisch trucje, waarmee je aardig wat sukkels geld uit de zak kunt troggelen. Net als dat glimmende GRATIS lot dat prominent voorin geplakt zat in die zinloze agenda die je krijgt bij 4 vellen decemberzegels. Wederom een gevalletje Gratis- me hoela: de eerste trekking is gratis ... mits je (nu weer via een duur nummer) inschrijft op de betaalde reeks vervolgtrekkingen, ook als je die al hebt. Net als die oude Lekturama kenniszendingen van weleer, waarmee je zonder er erg in te hebben vastzat aan een oneindige reeks dure vervolgpakketten. Hebbes, dom klantje!

Daar wint de Postcode Loterij natuurlijk geen vrienden mee, hoe stellig de telefoniste ook beweert dat zelfs bestaande klanten blij zijn met een gratis lotje bij nog eens 13 trekkingen bovenop de trekkingen die ze al hebben. Och ja, neem het ze maar eens kwalijk... 'We're only in it for the money', wist Franka Zappa het al eens treffend te zeggen. En daarin is Postcode Loterij dus best goed geworden, zo te zien aan de populariteit. 14 maandtrekkingen in een jaar dat 12 maanden duurt, ruimschoots strooien met 'gratis', kleine lettertjes en cryptische kromtaal om de aandacht van je ware bedoeling af te leiden. Marketing 1.0, maar dan uiterst effectief en goed uitgevoerd.

Het sterkste van al is eigenlijk nog de vlag die de organisatie gebruikt op haar modderschuit: het Goede Doel. Want daar gaat immers het gros van onze goedbedoelde geld naar toe, toch? Het zou mij persoonlijk niet verbazen dat hun insteek op dit punt ook net als vroeger is: een ondoorzichtige constructie, waardoor er vooral veel geld aan de organisatiestok blijft hangen. Want vertrouwen en een fijn merkbeeld, nee, dat weten de ranzige types van Postcode Loterij dan weer niet te bereiken. Waarschijnlijk dat hen dat ouderwets worst zal zijn.

LINKS
* Van de klachten kun je veel leren over de trucs van Postcode Loterij...
* De Lecturama aanpak: langs de randen van de wet, nog net aan de goede kant...

De Marokkaan heeft het gedaan

Zie je wel: alweer Marokkanen.
Al een week lang verbaas ik me over de discussie rond de afkomst van de jonge voetballers die een grensrechter doodschopten. Aan beide kanten van het spectrum is sprake van krampachtige over-reactie. In eerste instantie werd niet genoemd dat er sprake was van een mogelijke Marokkaanse achtergrond, omdat dat 'niet relevant zou zijn'. Wat weer een mooie aanleiding werd om dat gegeven juist als uitermate belangrijk voor te stellen.

Want een beetje onderwijsmens weet het natuurlijk al lang. Het is goed om te weten wie je voor je hebt, maar weeg wat je weet. Kennis moet bijdragen aan de communicatie, en uiteindelijk aan een betere ontwikkeling. Natuurlijk is het dan handig te weten of de nieuwe leerling uit het Rifgebergte komt of uit Assendelft, en of de familie hier al 20 jaar woont of nog maar 2. Wanneer die voorkennis doorschiet, en een vast gegeven wordt voor vermeende eigenschappen, doe je het ergste dat je een individu kunt aandoen: dan geef je iemand geen kans. Dan plak je een stempel op, dan zet je mensen weg, dan blokkeer je de toegang.

Dan moet ik altijd denken aan Edo Bertels, een klasgenootje op de basisschool. Toen ik met hem ging spelen, weidden sommige klasgenootjes me in op een Groot Geheim:"Edo is van het kamp, hoor". Geen idee toen, wat dat betekende en wat ik daarmee moest. Met Edo zwierf ik door straat en bos, we klommen op daken en in bomen, we trokken aan de bel bij mevrouw Schuurman. Machtig mooi. Dat je bij hem thuis op de muur mocht tekenen vond ik alleen maar reuze interessant. Edo was een leuke jongen om mee te dollen, ook toen ik later hoorde dat er familieleden in de bak en in de eh.. ambulante handel zaten. Elke Edo heeft het recht om op zijn eigen merites te worden beoordeeld, en niet louter op die van een groep waarvan hij deel uitmaakt. Je mag van elkaar weten wat er te weten valt, maar als dat leidt tot uitsluiting geldt een aloude wijsheid: dan wordt het middel erger dan de kwaal.

LINKS
* Over vooroordelen en discriminatie...
* Nederlandse toeristen in het buitenland...