Chillen op een random plek

Het is te ergerlijk voor woorden: week na week vergeten ze de afspraak bij de tandarts, en de huiswerkbegeleiding. Een jaar lang kunnen ze niet onthouden in welk lokaal ze op maandag Nederlands hebben en dat ze op dinsdag gymspullen moeten meenemen. Maar elke avond vinden ze met het grootste gemak de Random Plek waar ze met hun vrienden chillen. Hoe komt dat? Hoe kan het dat ze wel kunnen onthouden waar dat is? Ze moeten gewoon in het rooster zetten “Nederlands, random plek. Wiskunde, andere random plek”.

Grofweg onthoudt een mens op twee manieren. Met zijn prefrontale cortex onthoudt hij de dingen die maatschappelijk handig zijn om te onthouden. Dat je op 1 april je belastingen moet invullen. En dat op woensdag de container aan de straat moet. En dus die afspraak met de orthodontist. Met je hippocampus, onderdeel van het limbisch systeem, onthoud je de dingen die belangrijk voor je zijn, die je raken, waarvan het echt erg is als je ze vergeet. Zoals waar je vrienden chillen. Want als je dat niet onthoudt, dan kun je er niet bij zijn. En voor je het weet is er al weer een verkering aangegaan en uitgegaan. Dan kun je niet meepraten morgen. En wat is voor een puber erger dan niet meepraten?

Kan een puber er iets aan doen dat hij die random plek wel kan vinden en niet de orthodontist niet onthoudt? Nee niet echt dus. Want in de puberteit is de hippocampus ready to go en de cortex nog in ontwikkeling. Is het dus echt belangrijk dat een puber iets onthoudt, zorg dan dat je die hippocampus prikt: maak het belangrijk voor hem. Niet voor jou, als ouder of docent, maar voor hem. Wat levert het onthouden voor hem op? Dat is de vraag die beantwoord moet worden.

LINKS
* Per jaar zijn we gauw 40 dagen kwijt met zoeken naar vergeten zaken...
* Wereldkampioen O'Brien vergeet niet gauw iets...

Greatest Speeches of all Time

Al een paar maanden staart een mooie 3-dvd box me aan. "Bekijk me! Bekijk me!" roept hij in stilte.
"Greatest Speeches of All Time" bevat dan ook de krachtigste statements uit de geschiedenis. Kennedy, Churchill, King... you name it. "Do not ask what your country can do for you." "I had a dream." "From the savest places come the bravest words." Ondanks het folie dat er nog omzit hoor ik talloze classics al - in mijn hoofd. Retorische hoogstandjes die de wereld raakten, ijkpunten in de tijd. Ik ken de meesten al jaren, en volgens mij iedereen. Toch is het folie er nog niet af. Ik heb niks bekeken. Niks opnieuw beluisterd. En ik vraag me af waarom dat zo is.

Ik denk dat het al begon met het formaat van de box. Dat viel een beetje tegen. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat machtige taal ook machtig verpakt wordt, in een grote doos. Alsof gewichtige tekst ook fysiek gewicht nodig heeft. Onzin natuurlijk, maar hoe dan ook: dat voelt toch even zo. En toen dat gevoel er eenmaal was, liet het me niet los. Eigenlijk heb ik al die speeches nooit gezien, maar ik vorm me er wel een beeld bij. Kennedy bij de Muur, een ademloze menigte als getuige van een historisch moment. Maar was dat wel zo? Heb ik dat plaatje er niet al zelf van gemaakt?

Ik ben bang dat het tegen gaat vallen. In gedachten heb ik al al lang een passend spektakeldecor bij de woorden gemaakt, dat er in werkelijkheid waarschijnlijk niet was. Blijken er omstanders met elkaar te staan keuvelen, lijfwachten te gapen, of duurt het citaat maar 7 seconden, en is het audio van fm radio kwaliteit. Dat gaat tegenvallen. Eigenlijk wil ik al die fraaie teksten gewoon even zo houden zoals ze nu nog voor me zijn: oneindige, ademloze momenten, met een perfecte cameravoering in daverend audio. Bigger then life, zoals onvergetelijke momenten nu eenmaal horen te zijn.

Het folie blijft erom.

LINKS
* Dvd 'Greatest speeches of all time'.
* Van George Bush jr. kun je in ieder geval altijd een prachtige Worst Speech maken...